ประวัติความเป็นมาตำบลสองคอน

เมื่อปี พ.ศ. 2430  นายหมื่นเคนพร้อมครอบครัวและญาติ  จำนวน 12 ครัวเรือน  อพยพมาจากตำบลเกษม อ.ตระการพืชผล จังหวัดอุบลราชธานี  มาประกอบอาชีพเกษตรริมฝั่งแม่น้ำโขง  โดยปลูกฝ้าย ข้าวโพด มันเทศ  หอม   กระเทียม    และหาปลาตามแม่น้ำโขงโดยใช้ช้อนตักปลา   อวน  แห  มอง เป็นเครื่องมือจับสัตว์น้ำ    มีนายหมื่นเคนเป็นผู้ใหญ่บ้านคนแรก  การคมนาคมใช้เกวียนและเรือไปมาหาสู่กัน  จนกระทั่งปี พ.ศ. 2517 รัฐบาลได้ก่อสร้างถนนทางสายยุทธศาสตร์ การคมนาคมจึงเปลี่ยนมาเป็นการใช้รถแทน     ปี 2521 เกิดน้ำท่วมหมู่บ้านสองคอน   ปี พ.ศ. 2526 เริ่มมีไฟฟ้าใช้   มีการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานทั่วทุกหมู่บ้าน ทำให้หมู่บ้านขยายตัวอย่างรวดเร็ว  วิถีชีวิตของชาวบ้านเริ่มเปลี่ยนไป  จากการทำเกษตรและประมงเพื่อนำมาแลกเปลี่ยนกัน  มาเป็นทำเพื่อการค้าขาย  ทำให้ทรัพยากรธรรมชาติลดลงตามไปด้วย   เมื่อปี พ.ศ. 2552 การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทยได้ประกาศแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ คือ หาดสลึงและสามพันโบก   มีนักท่องเที่ยวมาเที่ยวเป็นจำนวนมาก    ทำให้วิถีชีวิตของชาวบ้านเปลี่ยนแปลงไป   หันมาประกอบอาชีพด้านการท่องเที่ยวมากขึ้น

จากการที่ยังเป็นพื้นที่ทุรกันดารห่างไกลจากห่างจากจังหวัดอุบลราชธานี 115กิโลเมตร มีอาณาเขตติดกับชายแดนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว การเดินทางติดต่อระหว่างกันเป็นไปด้วยความยากลำบาก การให้บริการของภาครัฐไม่ทั่วถึง   จากเหตุผลดังกล่าว สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดอุบลราชธานีจึงได้ก่อสร้างสถานบริการสาธารณสุขขึ้นใหม่อีกหนึ่งแห่ง  และเปิดดำเนินการเมื่อวันที่  27   มกราคม  2524   มีเนื้อที่ 3  ไร่  80  ตารางวา   โดยได้รับบริจาคที่ดิน จากนางอุดร – นายสิงห์คำ   สองศรี  ราษฎรบ้านสองคอน ใช้ชื่อสถานบริการในขณะนั้นว่า “สำนักงานผดุงครรภ์บ้านสองคอน”    ตำบลม่วงใหญ่    อำเภอเขมราฐ   จังหวัดอุบลราชธานี (อำเภอโพธิ์ไทร แยกออกจากอำเภอเขมราฐ เมื่อเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2524 )   มีนางสาวปราณี  บุญครอง   มาปฏิบัติงานเป็นคนแรก  ปี พ.ศ. 2525   ได้รับการยกฐานะเป็นสถานีอนามัยตำบลสองคอน  มีพื้นที่รับผิดชอบ  9   หมู่บ้าน   ต่อมาในปีพ.ศ.  2546   ได้เปลี่ยนชื่อเป็นศูนย์สุขภาพชุมชนตำบลสองคอน และในปีพ.ศ. 2553 ได้เปลี่ยนชื่อเป็น “ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลสองคอน” ตามนโยบายของรัฐบาล 

พื้นที่ตำบลสองคอนเป็นที่ราบสูง สลับกับเนินเขาเตี้ยๆมีแม่น้ำโขงเป็นแม่น้ำสายหลักไหลผ่านซึ่งกั้นพรมแดนระหว่างไทย – ลาว    มีลำห้วยตาหวัง  ห้วยธนูทอง   ห้วยกาหลง ห้วยพูดชิ้น  และห้วยแคน ซึ่งเป็นแหล่งน้ำสำหรับการเลี้ยงสัตว์และแหล่งหาอาหารสำหรับประชาชนชาวตำบลสองคอน